BERANTEKO URRIKIAK

      (1868)

 

      Bizi nintzena bakean

      Ait-amekilan batean,

Tratulari bat sartu zerautan uste gaberik etxean,

Ez baitzuen nahi handik athera ni saretan sar artean.

 

      Amerikako bidea

      Har-ezazu jaun gaztea,

Erranen datzut nola bizi den leku hartako jendea:

Hemen kobrea bezain nasaiki han badabila urhea.

 

      Orduan nintzen harrotu,

      Gogo guzia berotu:

Abisu franko izan dut bainan, ez naiz nihori behartu;

Ni zoro bezain hura ernea, laster ninduen beretu.

 

      Diru goseak nerama,

      Utzirik ait-eta ama:

Arrosa petik ather'orduko, areantzetan atzemana

Nahigabetan bethi bizi da aiter behatzen ez dena.

 

      Untzian hasi senditzen,

      Damuak bihotza zaurtzen...

Ald'orotara begira, bainan urik baizen ez ikusten:

Haize tenpestak, masten karraskak zain guziak ikharatzen.

 

      Sarthu naiz azken buruan

      Gogoa naukan lekhuan;

Neure etxean nintuelarik atseginak inguruan,

Orai hemen naiz, dohakabea, nehor gabe desterruan.

 

      Bizi naiz nahigabetan,

      Bethi hasgorapenetan;

Damu min gaitzik finkatu nintzen bertzen solas ederretan

Geroztik hunat urrikitu zait probetxu gabe bortzetan.

 

      Ene haurride gazteak

      Ez segi ene bideak;

Ithurri khiratsetan edan du zuen anaia maiteak.

Hemen egunak luze doazko nola herrian urtheak.

 

      Bidali diot amari

      Zertaz nagon hemen eri:

Zerbait laguntza egin dezola nigarrez dagon haurrari,

Ahalik balitz, nahi bailuke sortu-lekhurat itzuli.

 

      Hemen nago lotsatua,

      Dolu minez hiratua

Ikusten badut berriz aldi bat Eskual-herriko zerua,

Hor biziko naiz, lehen bezala, galtzen ez badut burua.